O książce: 2017 / Książka, której tytuł zapożyczony jest od Arystotelesa, przedstawia oryginalną analizę postaci zwierzęcej w tradycji filozoficznej. Zwierzęcość i zjawiska z nią utożsamiane lub mające z nią kontakt (takie jak np. bieda czy szaleństwo) służą w naszej kulturze jako swego rodzaju podwójny, czyli negatywny model, poprzez porównywanie siebie, z którym człowiek określa swoją naturę i istotę. Mamy przed sobą doświadczenie nie tyle zoologii filozoficznej, ile antropologii filozoficznej, która różni się od klasycznej nauki antropologicznej i, w domyśle, antropocentrycznej, tym, że nie dotyczy centrum, w którym umieszcza się człowiek pewny swojej wyłączności, ale peryferie i granice człowieka. Czytając opowieści „zwierzęce” z dzieł filozofii (Arystoteles, Kartezjusz, Hegel, Simondon, Heidegger i in.) oraz literatury (F. Kafka i A. Płatonow), autorka bada, co dzieje się na tych granicach – przekształcone formy i metody powstaje w związku z pewnymi strategiami wiedzy i władzy.